041. Ondergaan, geven en nemen - deel 1

1. Wil jij de aanzet geven voor een nieuw verhaal? Ze is even stil.

De mailwisseling is nog maar zes weken gaande. Een stukje uit de mail van zondag: … zie daarna alleen een stille Esmée staan voor een drempel. Ik kijk haar aan, wachtend op de vraag of ik wil schrijven over, misschien wel binnen wil vertellen wat ik zou schrijven.

Esmée denkt na… Waar, wanneer, hoe, wie? Hij kijkt haar alleen maar vragend aan en nodigt haar uit om binnen te komen. “Mag ik mijn jas aanhouden?”, vraagt Esmée. Hij knikt.

“Wil je iets drinken, Esmée?”, vraagt hij als ze aan de lange tafel plaatsneemt.

Zo begon het, op papier.

Ze zwijgt, niet omdat ze niets te zeggen heeft maar Esmée is gewoon even stil. De vraag had ze niet verwacht. In eerste instantie zou ze haar jas aanhouden, na het drankje weer weg.

Haar volgende bericht is een waterval aan woorden. Hij reageert door haar de volgende zin te sturen: De deur is open, het plekje aan tafel vrij. Je jas hang je zelf op, het begin van de ontdekkingstocht.

Een week later wordt er op een (denkbeeldige, voor het gevoel echte) deur geklopt. Esmée duwt de deur open, hangt haar jas aan de kapstok en loopt verder. Een grote open ruimte, geheel in art-deco-stijl ingericht. Ze gaat voor het enorme, brede raam staan. Het uitzicht is uniek. De hoogste verdieping van een appartementencomplex van waaruit je geheel over de stad kijkt.

“Ik ben er… Esmée. Iets te vroeg”, zegt ze als ze een fles Italiaanse wijn op tafel zet, een rode wijn. Rustig kijkt ze rond. Zonder hem te kennen, voelt het goed om hier te zijn. De sfeervolle inrichting en het uitzicht spelen zeker een rol. Het appartement is schoon en netjes, er wordt wel geleefd, dat is aan de keuken en de tafel te zien.

“Je bent er al, Esmée!”, zegt de man, die door dezelfde deur naar binnen loopt. “Sorry, ik was even in de winkel, fijn dat je er bent.” Ze draait zich om en kijkt naar de man van begin zestig, hij heeft een glimlach op zijn gezicht. De fles wijn heeft hij al in zijn hand. “Goede smaak! De Saint-Émilion ga je ook proeven hoor!”

“Dank je”, zegt ze als ze zijn rechterhand schudt en zich afvraagt waarom ze geen kus op haar wangen krijgt. Tegelijk voelt ze zich gelijkwaardig met hem.

“Ga zitten, vertel hoe je reis was.” Ze kijkt hem verbaasd aan. “De taxirit?” Hij heeft een taxi voor haar besteld en zo enerverend was de rit nu ook weer niet.

“Kopje koffie? Toch geen saaie taxirit?”

“Ja graag en ja, gewoon, ik heb een beetje naar buiten gekeken, een uur lang. Nagedacht over onze briefwisseling… Tjerk.” Ze merkt hoe ze moet wennen aan het uitspreken van zijn naam, terwijl hij haar naam uitspreekt alsof ze elkaar al jaren kennen.

“Oh, dus zeker niet saai”, zegt hij lachend. “Koffie is bijna klaar!”

Met twee koffie in de hand loopt hij als een kelner naar haar toe, serveert deze ook zo, als hij op gepaste afstand naast haar staat en zelf plaatsneemt aan de korte kant van de tafel. “Gezellig, Esmée. Staat je goed, de kleur zwart… als ik het zeggen mag.”

Hij kijkt haar aan. Een sterke vrouw die zeker niet aarzelt om duidelijk te zijn.

“Mooie schilderijen heb je.” Hij knikt. “Ik houd van romantiek, leven kan zo mooi en warm zijn Esmée. Iemand raken of aanraken is de ander zijn of haar warmte voelen. Meer niet, zeker geen opstap naar.”

“Waarom kuste je me niet als welkom, Tjerk?”

“Deed ik dat niet? Oh sorry, het voelde al zo goed toen ik je zag.” Hij staat op en loopt naar haar toe.

“Mevrouw, sta mij toe u te begroeten zoals het een heer betaamt.” Esmée staat op en zegt: “Meneer, wat fijn dat u mij na enig aandringen wilt begroeten zoals ik dat graag heb… bij mensen die ik…” Tjerk laat haar niet uitspreken en kust haar op beide wangen.

“Mevrouw, neemt u plaats, vindt u het bezwaarlijk als we elkaar bij de voornaam noemen?” Hij schuift haar stoel aan en gaat weer tegenover haar zitten.

“Graag… Tjerk, mijn vrienden noemen mij ‘Es’, voel je vrij om mij ook zo te noemen.”

Hij schudt zijn hoofd. “Ik noem je ‘Esmée’, ik houd ervan een naam volledig uit te spreken. Ik doe dat zelfs bij mijn zoons. Oké?” Ze knikt.

“Ben je getrouwd?”, vraagt ze zonder haar ogen van hem af te houden. “Nee, ik ben gescheiden, al zeventien jaar. Na een mooi huwelijk zijn we uit elkaar gegroeid en we hebben geen basis gevonden om samen verder te gaan. Maar geen fladderende vrijgezel, hoor.”

Esmée voelt zich op haar gemak, niet omdat hij gescheiden is, maar door de wijze waarop hij erover spreekt. “Mag ik nog een kopje koffie?”

Ze kijkt naar zijn rug als hij wederom koffie maakt en bedenkt dat ze hier wel een stap verder komt in haar zoektocht in de wereld van BDSM. Haar voorkeur heeft ze nog niet gevonden, als ze deze al vindt. Iets duidelijker mag het wel worden.

Terwijl hij de kopjes weer oppakt zegt hij, zonder haar aan te kijken: “Even dacht ik bij het zien van je jas iets heel anders, excuus daarvoor. Ik weet nu dat deze jas, deze stoere jas, jou precies past.”

Als Tjerk weer zit, kijkt hij haar aan. De zwarte jurk, het halflange haar, de sproeten, haar uitstraling, vooral haar rechte rug. Het leven heeft haar mooi gemaakt.

In dezelfde tijd neemt Esmée hem op. Hoewel hij druk lijkt, straalt hij een enorme rust uit. Geen Bourgondiër, wel een levensgenieter. Groter dan zij en een generatie ouder. Ze vindt het prettig dat ze elkaar aan kunnen kijken zonder woorden.

Eerst maar het tweede kopje koffie drinken. Ze neemt een slok. “Echt lekkere koffie, Tjerk.”

Zijn naam klinkt iets harder dan zou moeten. Tjerk leunt iets achterover en wacht, ongetwijfeld wil ze het gesprek overnemen.

2. Tjerk denkt na. Het gesprek zal totaal open zijn. Op weg naar een verhaal. Toch het gevoel dat deze vrouw sterk is, er staat, en tegelijk nieuwsgierig is naar meer facetten van BDSM. Hij twijfelt geen seconde over zijn voorkeur, van deze vrouw is hij niet zeker.

“Koffie, Esmée! Uit een klein winkeltje hier, ze branden de koffie zelf.” Weer serveert hij de koffie en hij blijft even bij haar staan. Ze kijkt op naar hem. “Wil je er iets lekkers bij?”

Ze schudt haar hoofd. “Nog niet Tjerk, eerst weer even de koffie proeven, misschien straks. Je hebt toch niet iets zelf gebakken? Dan kan ik haast geen ‘nee’ zeggen.” Tjerk gaat weer zitten. “Je wilde de koffie proeven.”

De stilte die volgt is welkom. Tjerk heeft geen haast, nooit. Een verhaal schrijven. Voor of met deze vrouw, dat is hem om het even. Dit gesprek zal veel duidelijk maken. Hopelijk is de sfeer ernaar dat ze precies dat zegt zonder zich aan hem te storen, denkt hij en hij cijfert zich een beetje weg, maakt ruimte.

“Hoe streng ben jij?” Een prachtige openingszin. Tjerk zit direct rechtop. “Niet. Gaat de ander op een manier ook mee in wie ik ben, kunnen de ander en ik op hetzelfde pad lopen en hekken negeren? Aanvoelen welke stappen te vroeg zijn? De ander laten zijn en wat naar boven komt mag aandacht hebben, maar het hoeft niet. Waarom iets verbieden als alles in je schreeuwt om anders. Ik zal de ander overigens niets onthouden, hoor.”

Esmée houdt haar kopje vast, vlak voor haar lippen. De geur van de koffie vermengt zich met deze woorden. “Waar sta ik?” Het floept er zo uit. Hij zwijgt.

“Dat verhaal, waar gaat dat eigenlijk over, Tjerk?” “We zitten al in een verhaal, geef jezelf een naam en de eerste hoofdstukken zijn al geschreven. Maar drink eerst je koffie.”

“Noem mij dan maar ‘Esmée’, dat vind ik prettig.” Ze zet het kopje neer, blijft ernaar kijken en zegt: “Ben jij wel een dominant, Tjerk? Ik zie…” “Als ik dat zou zijn nu, dan ga jij je aanpassen Esmée… of de ene kant op of de andere kant. Ga jij maar zwemmen en kom maar aan de kant waarvan jij denkt dat je uit het water moet komen. Ik sta klaar met een handdoek, de handeling die je dan doet…”

“Zwemmen?”, onderbreekt Esmée hem. “Ja, nu, pak een verlangen op en volg je hart. Wil je heersen, overheersen of wil je meegaan?”

Ze pakt haar kopje op en loopt naar het koffieapparaat. Ze houdt het blad vast, tilt een been op en zegt: “Tjerk, ik heb het idee dat je net zo goed heel andere woorden had kunnen zeggen… en misschien uit nog wel meer richtingen zou kunnen spreken…”

“Die handdoek bedoel ik Esmée, fijn!”

Ze draait zich om. “Ik blijf de hele dag hier. Heb je eten in huis?”

3. Tjerk draait zijn stoel om. “We kunnen ook boodschappen doen later vandaag, samen eten voorbereiden vind ik leuk. Maar goed, zover is het nog lang niet. Doe mij ook nog maar een kopje koffie, met een glas water graag.”

Hij gaat weer recht aan tafel zitten en kijkt naar buiten. “Oh ja, de zelfgemaakte koekjes zitten in de grote ronde trommel links van het koffieapparaat.”

Zonder haar te zien, projecteert hij haar op het raam met de stad onder een deels grijze lucht als achtergrond. Het ondernemende gezicht valt op. Welke domina schuilt in haar en hoe goed verborgen is het tegenovergestelde in haar?

“Alsjeblieft”, zegt ze, hangend over de tafel. De trommel laat ze dicht. Zelf loopt ze met de koffie in haar hand door het appartement. “Wel heel divers, de kunst, Tjerk… en die boekenkast, jemig, dat heb je allemaal gelezen?”

Hoewel Tjerk afstand houdt - hij is inmiddels naar de boekenkast gelopen – zet Esmée een paar stappen in zijn richting. “Mag ik?” Ze zet haar kopje op een kleine tafel met een groot uitgevallen beeld van Don Quichot.

Tjerk heeft amper zijn hoofd bewogen of ze pakt een boek. “‘Sexueele zeden en gewoonten in woord en beeld uit begin 20e eeuw…’ Oh, dit is een oude serie boeken, Tjerk… en al die afbeeldingen…”

Hij geniet van haar enthousiasme. “Kijk, het schilderij ‘Perseus bevrijdt Andromeda van haar ketenen’.”

Ze doet een stap naar achteren, richt haar zicht tot hem en begint te lezen: “‘Zoolang de vrouw nog maagd is wordt zij vereerd en is de heerscheres…’ Jemig Tjerk, ik moet het hele hoofdstuk lezen om de context te zien.”

Ze bladert verder. “‘De gelukkige minnaar van Fragonard…’ Oh wat een passie, kijk!” Ze draait het boek naar hem. “Ik heb de boeken versleten, Esmée. Het geeft zo een mooi beeld door de eeuwen heen en al die schilderijen zijn toch kunstwerken.”

Het boek zet ze keurig terug, haar vingers glijden over de boeken op dezelfde plank. “Ook boeken met BDSM… Tjerk?” Ze pakt zijn hand beet. “Of is dat een vraag naar de bekende weg… Niet verstopt, toch?”

Tjerk lacht nu hardop. “Welnee, Esmée! Kijk hier.” Hij pakt willekeurig een boek: “‘Check to the queen’, jaren zestig… handelt over Dina, de slavin van een vrouw.” Met al snel een ander boek in zijn hand vertelt hij verder. “‘De kunstenaar’ van Stefanie van Kasteel. Heftig, maar zo mooi beschreven. ‘Dagboeken van Rachab’, een hele serie. ‘Histoire d’O’, standaardwerk en hier een boek: ‘De pijnlijke waarheid’, waarin ‘Histoire d’O’ bijna wetenschappelijk wordt uitgelegd.”

“Hoe noemen we het verhaal dat we gaan schrijven?”, vraagt ze als ze met een hand ‘Gil Blas’ uit de kast trekt. “Soort casanova toch?”

Tjerk glimlacht. “Gelezen?” Ze schudt haar hoofd. “Ik heb het boek wel.” Snel kijkt ze op de achterkant van het boek en schuift het dan terug. Haar ogen gaan over de boekenkast. “Wel heel divers. Oh, die series van Asterix & Obelix en Lucky Luke met Rataplan, dat schattige hondje… Dat schattige hondje van Obelix… hoe heet deze ook alweer? … en Kuifje! Wist je dat Bobbie ‘Milou’ heet en dat dat oorspronkelijk de bijnaam was voor de jeugdvriendin van de schrijver?”

“De antwoorden, Esmée: Idéfix en ja, grappig hè? Wat heel leuk dat je dit weet.”

Ze loopt terug naar de tafel. “Het verhaal Tjerk, een werktitel of…?” Ze gaat op de korte kant van de tafel zitten, schudt haar hoofd, haalt een hand door haar haar en zegt: “Dit is al het verhaal, nietwaar? Je schrijft al in gedachten. Onthoud je dat allemaal?” Tjerk knikt. “Werktitel Esmée, wat stel je voor? Ik heb al wel een idee voor de echte titel.”

“Sssst, niet zeggen, eerst de werktitel, gaan we mee aan de slag. Waar is de laptop?”

Hij geniet van haar enthousiasme. De herkenning gaat in de kleine dingen zitten, bedenkt Tjerk als hij de laptop op tafel zet. “Dulcinea.” “Huh?” Esmée opent de laptop. “Het wachtwoord”, antwoordt hij. Ze is even stil. “Waar heb ik die naam eerder gehoord of gelezen?” “De niet-bestaande liefde van Don Quichot”, antwoordt hij kort.

Weer is ze stil. Ze gaat bewust over zijn korte reactie heen en zegt: “Oh ja, ik was bij het ballet Don Quichot.” Tjerk geniet. Zowel haar enthousiasme als haar reacties bevallen hem.

“Ondergaan, geven en nemen”, zegt Tjerk terwijl hij om de tafel heen loopt. Ze kijkt hem aan. “… en dat is?” “De titel van het verhaal.”

4. “We beschrijven het moment van de mailwisseling tot nu wel een keer, laten we beginnen dat ze beiden aan een grote tafel zitten”, zegt hij gedecideerd.

“Esmée en… Tjerk?”, vraagt ze met een lichte ondertoon, alsof ze aan hem vraagt of hij dat aankan. Kan hij mij aan?, denkt ze als ze zijn naam herhaalt.

“Tjerk heeft geen bezwaar, misschien wel leerzaam voor… voor een van ons beiden.” Hij pakt een stoel en gaat aan de andere korte kant van de tafel zitten. Ze kijkt om zich heen. “Oplader Tjerk, voor straks, beter voorbereid dan een stuk tekst weg.”

“Wat als we alle twee dominant zijn?” Ze typt opeens snel. “Ik schrijf alvast het eerste hoofdstuk, dan kan jij nadenken over mijn vraag.”

“Esmée, twijfel er maar geen seconde aan of ik dominant ben, dus minimaal één… hier aan tafel. Als ik iets zou laten doen, let op het woord ‘laten’, dan is dat omdat de ander ook mag merken hoe het is om… bijvoorbeeld mij in folie te wikkelen, mij te slaan of wat ook. Ik raak daar niet opgewonden van, doe wel serieus mee. Ik geniet van het genieten van de ander. Je doet het toch samen.”

Hij laat Esmée typen en denkt dat dit een heerlijk lange dag wordt met een onbekend moment als einde. Zijn telefoon zet hij uit en hij legt deze in een mand naast de schaal met fruit.

“Neem gerust iets als je wat hebben wilt, voel je thuis.” Ze schudt haar hoofd en zegt zachtjes: “Oké.”

In de stilte, die steeds alleen onderbroken wordt door haar vingers op het toetsenbord, gaan Tjerk zijn gedachten naar haar voorkeur op BDSM-gebied en hoe deze vrouw opereert in het dagelijks leven. Met haar omgaan vereist een paar sterke schoenen. Hoe is het om haar te volgen en haar tegelijk te laten keren naar het rustpunt dat de ander wel moet zijn, dat ze zich overgeeft, al is het maar in een dagelijkse situatie?

Tjerk kijkt naar buiten. Vragen van haar zullen meerdere antwoorden kennen, vind het juiste maar, of net dát antwoord dat haar misschien even uit evenwicht brengt. Sterker zijn, krachtiger zijn, maar haar in haar kracht laten, misschien met een poging haar over het randje te laten kijken zonder dat ze valt.

Doe ik dat niet dan is ze verloren, dan ben ik verloren. Tjerk sluit even zijn ogen. Hij denkt na over wat deze dag hem gaat brengen. Hij gaat zoals normaal niets uit de weg, gaat ook niets opzoeken.

“Tjerk…? Tjerk? Slecht geslapen? Of verveel je je nu al? Wel opletten, anders kom je maar naast me zitten. Naast mij!” Zonder op te kijken, typt ze gewoon verder aan het eerste hoofdstuk.

“Ik wil je niet storen en bedacht me dat dit een heerlijk lange dag wordt zonder de buitenwereld. We hoeven alleen maar elkaar te velen in deze ruimte.” “Dat lukt echt wel”, zegt ze, de stoel naar achter schuivend. “Toilet?” “In de badkamer… achter de keuken.”

Esmée loopt langs hem heen, haar hand raakt even zijn rug. Even later steekt ze haar hoofd om de hoek. “Tjerk, wat is dat voor een badkamer?” “Niet goed? Ik heb deze vanmorgen vroeg helemaal schoongemaakt.” “Niet goed!? Man, wat een ruimte, ik moet gewoon zoeken naar het toilet.” “Rechts, achter de douche.”

Tjerk ruimt de kopjes op en controleert of er voor de lunch voldoende te eten is. Een gezonde lunch sterkt, de middag zal een lange worden.

Met zijn handen in de zakken loopt hij naar de boekenkast, meermalen het rustpunt van de dag voor hem. Ze komt bij hem staan.

“Tjerk, hoe gek is het als ik vraag of ik in dat enorme bad mag vanmiddag… en als het niet alleen mag, wil jij dan met me mee in dat prachtige bad? Kunnen daar ook aan het verhaal werken, hoor.” Ze lacht om de dubbelzinnigheid. “Nee hoor, maar ik meen het wel, je zou me een groot plezier doen als ik in dat fantastische bad mag liggen?”

Hij wacht even of ze nog iets wil zeggen. Als dat uitblijft, zegt hij: “Eerst aan het werk meisje, het bad loopt niet weg. Ik begin langzaam maar zeker benieuwd te raken naar wat die Esmée en Tjerk elkaar te vertellen hebben.”

Als ze weer zit, draait ze zich naar hem en vraagt: “Noemde je mij nu net ‘meisje’? Heb ik dat goed verstaan?”

‘De man noemt haar ‘meisje’ in het antwoord op haar vraag of ze in het prachtige bad mag zitten. Ziet hij nu al een sub in haar of werkt hij daar subtiel naartoe? Ze gaat zitten en typt verder. Ontkennen dat het iets met haar doet, kan ze niet.’ Esmée typt het niet alleen, ze zegt het ook.

Tjerk gaat tegenover haar zitten. Rechtop zittend kijkt ze over het scherm van de laptop naar hem.

Het liegt er niet om wat hier uitgewisseld wordt.

5. “Hoe weet jij wat mij raakt?”, zegt ze als ze de laptop deels dichtklapt.

“Dat weet ik niet, je doet het zelf. Je verleidt me om ‘ja’ te zeggen tegen het in bad gaan, al dan niet samen. Je gooit er iets verlangends bij, hebt al een beeld van hoe we samen in het bad zullen zitten. Je weet al dat ik geen ‘nee’ ga zeggen als jij alleen in het bad wilt. Dat je weet dat ik je niet zal aanraken, als we toch samen het bad in gaan, maakt het alleen maar aantrekkelijker.” Tjerk buigt iets voorover. “‘Het enorme bad’, ‘prachtige bad’, ‘fantastische bad’… Hoe ga ik ‘nee’ zeggen? Daarbij Esmée, heb je echt wel door dat je geen enkele drempel in dit huis zal vinden. Al zou je op de grond yoga gaan doen of even op bed gaan liggen. Ik kijk er echt niet van op hoor. Hoe meer jij hier jezelf bent, hoe fijner het is.”

“Zo, dat is duidelijk.” Esmée klapt de laptop weer open.

‘Tjerk gaat straks mee in bad, uiteraard zonder onderbroek, maar ik zal mijn ogen sluiten als hij in het bad stapt. Nu al verheug ik me op het uit bad stappen en zo een heerlijk dikke badjas aan te doen en dat we samen opdrogen voor de openhaard.’

“Wie zegt dat jij eerst in het bad gaat?” “Ik. Kijk, het staat hier! Eh Tjerk, wij gaan ons wel aan het verhaal houden hè, het wordt geen bewerking van het verhaal!”

Tjerk loopt naar haar toe, pakt de stoelleuning vast. “Staan, Esmée.”

“Gaan we nu al in bad? Je verrast me ermee.” De laatste zin heeft een uitdagende klank. Tjerk legt een vinger op haar lippen. “Onthoud wat er nu gebeurt en schrijf het zo gedetailleerd mogelijk in het verhaal.”

Even gebeurt er helemaal niets, behalve dat beider ogen elkaar zoeken. Zowel de lippen van Esmée als van Tjerk gaan iets van elkaar. Ze legt een vlakke hand op zijn linkerborst. Hij buigt zijn hoofd iets naar voren.

“Dit moment bedoelde ik zojuist”, fluistert hij. “Beheersen we ons en gaan we gezellig aan tafel, zien wat er komt, in welk mooi stuk jij rondwaart en hoe ik daarop reageer?” Esmée kijkt recht vooruit. “Wil jij je beheersen nu?” Tjerk knikt.

“Welke richting zou je op gaan: dat ik je meeneem of wil je sturen?”

“Welke kant zou ik het beste kiezen, ik leid graag.”

“Met een korte of lange… Wat voel je, Esmée?”

“Nu vooral samen Tjerk, samen… Ik leid graag, maar wil ik ook lijden? Kan ik me zover overgeven aan… aan iemand… Kan ik het aan om te lijden? Welke pijn…”

Ze kijkt hem aan. “Eén kus?”

6. “Eén kus… en waar leidt het toe Esmée, als de kus mooier is dan vele woorden? Dan missen we een heel hoofdstuk!”

Het laat Tjerk niet onberoerd, dat er meer in de lucht hangt dan alleen steeds een heel klein beetje spanning. Het verrast hem niet. Haar manier van zijn spreekt hem heel erg aan, maar om zomaar te gaan kussen omdat zij het vraagt en de sfeer ernaar is… Hij schudt zijn hoofd.

“Het is beter om ons niet te laten verleiden tot dingen die te vroeg in de tijd komen, Esmée.” “Dus vanmiddag zeg je geen ‘nee’?” Haar lach klinkt vastberaden. Hij kan me toch niet weerstaan, denkt ze.

“Wie kan er in de toekomst kijken? Je kunt vast ongelooflijk goed en fijn kussen, laat het een verrassing blijven en misschien is de kus bij het afscheid nemen meer veelzeggend. Misschien.”

Hij pakt haar schouders en draait Esmée om. “Kom, aan het werk. Er moeten een paar hoofdstukken klaar, anders komt het bad in het gedrang.”

Ze hoort deze woorden als ze gaat zitten en hij de stoel voor haar aanschuift. “Je meent dat echt, hè?” “Ik meen alles, Esmée.”

Nog voor ze het toetsenbord aanraakt, komt de gedachte voorbij dat ze benieuwd is hoe ze op eventuele opdrachten van hem reageert.

Tien vingers liggen op het toetsenbord, de linkerwijsvinger op de ‘s’, de rechterduim op de ‘b’ en de rechterwijsvinger op de ‘u’.

Haar hart gaat plots tekeer. Ze sluit haar ogen. Dit gebeurt nu niet echt, dit… Bij deze gedachte bijt ze zo hard op haar lippen dat het pijn doet.

Esmée kijkt schuin omhoog naar Tjerk, die haar alleen maar aankijkt.

7. ‘Sub of domina, ze zal het zelf gaan ontdekken. Van hem verwacht ze geen enkele medewerking.’

Esmée haar vingers glijden over het toetsenbord terwijl ze hem aankijkt. Hij reageert niet op haar voorlezen van de getypte woorden. “We zouden toch samen schrijven, Tjerk?” “Dat doen we ook, Esmée. Stel dat er nu een man of vrouw voor je staat, naast je staat of nog voor de deur staat, en wij zitten hier aan tafel. Ik hoef je alleen maar aan te kijken. Er wordt niet voor mij aangebeld, jij hebt diegene verzocht hierheen te komen.” Ze houdt een hand voor haar mond, draait dan wat nerveus aan een lok.

“Hoe bereid je je voor? Het is de eerste keer dat jullie elkaar ontmoeten. Welke kleding draag je, opvallend parfum of juist niet, amicaal of is vanaf het begin duidelijk dat jij de scepter zwaait? Hoe streng ben je, welke ruimte krijgt de ander… of sta je er heel anders in, is het de weg van de geleidelijkheid?”

Ze schuift de laptop opzij. “Dat ligt er toch helemaal aan wie er voor de deur staat, waar hij of zij naar verlangt, naar vraagt. Je raakt me wel Tjerk, ik ben nu al aan het bedenken wat ik zou doen en merk dat ik best vasthoudend ben in de gedachte om de ander weinig ruimte te geven maar wel met liefde mee te nemen. Netjes gekleed en wel een opvallend parfum zodat de ander weet dat als dit parfum in de lucht hangt, ik vlakbij ben, om je vraag te beantwoorden, Tjerk.”

Ze haalt even adem, deze zinnen kenden geen enkele pauze. “Maar wat als ik voor de deur sta Tjerk, ik een erge fantasie heb waarvan ik hoop dat degene die de deur opent, deze werkelijkheid maakt?”

Tjerk pakt haar hand en zegt: “Dan ga je eraan geloven ook Esmée, misschien laat ik het woord ‘geloven’ weg als ik de zin zou herhalen.”

“Tjerk! Je weet niet eens wat mijn fantasie is.” Aan haar ogen te zien, verlangt zij naar veel meer dan alleen maar een kus. Dat ze open is geeft hem een goed gevoel, maar gaat het ook om hem?

“Maak me deelgenoot van je fantasie. Laptop voor je en schrijf.”

Zonder hem aan te kijken, pakt ze de laptop weer en begint ze te typen. Ze zwijgt, in de hoop dat hij er iets van gaat zeggen. Ondertussen beschrijft ze een van haar fantasieën.

Wordt het een gevecht met de spiegel of stapt ze eruit en laat ze hem naderen? Koortsachtig denkt ze na: wil ik dat Tjerk een van mijn fantasieën gaat waarmaken, straks? De gedachte dat juist zij dat niet bepaalt, bezorgt haar kippenvel.

8. Bijna fanatiek beschrijft Esmée haar fantasie. Als Tjerk een glas water naast haar neerzet, kijkt ze hem even aan. De gedachte dat hij in het verhaal voorkomt, kan ze niet onderdrukken.

Rustig bladert hij in een krant, niet gehinderd door haar vingers, die onafgebroken over het toetsenbord vliegen. Ze ziet hoe hij een kring om een artikel zet. Afgeleid daardoor, vraagt ze: “Bestaat dat nog, een artikel omcirkelen… Tjerk? Wat is er zo interessant aan dat je dat doet? Lees het eens voor!”

Tjerk reageert direct: “Het is slechts een artikel over een naderende expositie. Lees jij het geschrevene straks ook voor?” Esmée bloost. “Geen vragen met andere vragen beantwoorden, daar heb ik een hekel aan”, probeert ze, om het blozen enigszins te verbergen.

“Het werk van een overleden filosoof/kunstenaar wordt tentoongesteld. Het handelt over ruimte en tijd en de rol van de mens met zijn zwakheden in het geheel.”

“Wat kun je daarmee, Tjerk?” Het is eruit met een onaardige ondertoon voor ze er erg in heeft.

“Wat kun jij met je fantasie, Esmée?”

“Nu doe je het verdorie weer, is dat jouw manier van communiceren?” Woorden schieten over de tafel, maar zijn vraag grijpt dieper. Snel herstelt ze zich. “Sorry, zo bedoel ik het niet. Mijn fantasie… eh, een van mijn fantasieën, wat ik ermee kan?”

Tjerk slaat de krant dicht. “Ik dacht dat je mij iets vroeg. Ik gaf je antwoord en in dat antwoord zit voldoende aanleiding om te denken dat je er misschien wel helemaal niets mee kunt als je jouw ogen gesloten houdt. Mijn cirkel om het artikel is van hetzelfde belang als jouw woorden op het beeldscherm.”

“Ik probeer antwoorden te vinden op vragen die ik niet ken, maar die tijdens de expositie ongetwijfeld voorbijkomen. Jij probeert een antwoord te vinden op je fantasie… eh, een van je fantasieën.”

Esmée speelt een beetje met het glas water.

“Wat je schrijft is ongetwijfeld heel mooi en vast uitvoerbaar, met wie dan ook. Een mooi toneelstuk, je weet wat er komt, welke woorden er worden gebruikt. We kunnen het na het lezen zo spelen.”

Er valt een stilte.

“Verveel ik je, Tjerk?”, zegt ze als ze een vinger over de rand van het glas laat glijden. “Helemaal niet, ik ben zelfs benieuwd naar je fantasieën, maar nog meer naar je reactie.”

Esmée schrikt en duwt daardoor zo hard op de rand van het glas dat het omvalt. Een luide vloek galmt door de ruimte als ze het nu halflege glas weer rechtop zet. Ze gaat tegelijk zo snel staan dat haar stoel omvalt. “Een doek Tjerk, snel! Een doek.”

Ze schuift de laptop naar links, terwijl ze met haar rechterhand wil voorkomen dat het water van de tafel afglijdt. “Sorry, sorry… Pffff, deze reactie liegt er vast niet om”, zegt ze met een kleine zenuwachtige lach.

“Is niet erg hoor, de tafel en vloer kunnen wel iets hebben. Het is maar water.” Hij geeft haar een doek en met twee andere doeken veegt hij de tafel droog.

“Ik doe de vloer wel”, zegt Esmée en ze bukt snel. Ze dept de vloer droog, met zijn voeten binnen handbereik. Haar hart gaat sneller en de woorden: ‘Mijn god, wat gebeurt hier? Kan ik dit weerstaan, kan ik zijn voeten weerstaan?’, denderen bijna door haar hoofd.

Ze wil opstaan en stoot haar hoofd tegen de tafel. Dit is net teveel voor haar. “Tjerk, haal me hieruit, alsjeblieft, haal me hieruit… of doe er iets aan.”

“Sta je zelf op of trek ik je aan je lokken omhoog?” Het zweet breekt haar uit. Ze weet niet of ze dit denkt of dat het echt zijn woorden zijn.

Ze ziet zijn voeten op precies dezelfde plek staan. Ze vraagt zich af of ze ooit nog onder deze tafel vandaan komt. Wacht hij op haar of verlangt ze zo naar zijn hand in haar lokken? Het verlangen dat hij haar meeneemt in het onbekende, het ongekende. Seconden tikken weg. Waarom beweegt hij niet?, vraagt ze zich af.

“Esmée…” Ze kan zijn toon niet inschatten. Moet ze naar hem toe kruipen of gewoon onder de tafel vandaan kruipen, de stoel rechtop zetten en weer gaan zitten?

“Je spiegelbeeld is grappig.” Ze wil hem aankijken, maar ziet alleen de onderkant van de tafel. “Spiegelbeeld, welk spiegelbeeld?”

Tjerk zwijgt. Ze kijkt achter zich en ziet een spiegelwand, zo opgesteld dat deze helemaal niet opvalt. Anders had ze deze wellicht eerder gezien. Hij heeft me dus de hele tijd kunnen zien, denkt ze als zijn woorden haar een zetje geven.

“Haal ik je eruit? … maar ‘doe er iets aan’, bedoel je daarmee wat ik denk dat je ermee bedoelt? Is dat een opdracht, een uitnodiging… misschien een ongepaste woordkeuze? … Esmée?”

Nu pas komt het besef dat het wel een rare situatie is: zij onder de tafel, hij rustig wachtend. Alsof Esmée meegenomen wordt, kruipt ze in zijn richting en pakt ze zijn enkels beet.

Het volgende moment is alsof ze antwoord krijgt op de vraag of ze het zelf dacht of dat hij het echt gezegd heeft. Ze voelt een hand in haar haar en wordt onder de tafel vandaan getrokken. Met beide handen pakt ze de pols beet om de pijn te verzachten.

Ze staat nu voor hem. Hij laat haar los, ze houdt zijn pols vast en probeert zichzelf onder controle te krijgen. Ze is niet bang, maar welke versnelling gaat dit geven? Hij heeft haar daadwerkelijk onder de tafel vandaan getrokken.

“Wie heeft gezegd dat jij mijn enkels mag aanraken?” Ze heeft direct geen enkele twijfel meer of Tjerk dominant is.

Esmée zwijgt, houdt nog steeds zijn pols vast en staat hierdoor iets gebogen. Haar haar verbergt het gezicht. Het is weer zo een moment dat eeuwig lijkt te duren.

Hij veegt haar lokken opzij. “Ben je nieuwsgierig naar mij of benieuwd naar hoever jij wilt gaan… of kunt gaan bij mij?” Met een beweging van zijn pols schudt hij haar los.

9. “Misschien wel naar alle drie… en meer.”

Ze herstelt zich snel. Het overvalt haar dat ze zowel aangepakt wil worden, als dat ze haar dominantie wil laten gelden, in ieder geval het gevoel te overheersen ruimte wil geven. Hij zal toch ook een zwakke kant hebben, denkt ze als Tjerk haar beide handen pakt. Het voelt teder, liefdevol en tegelijk fantaseert ze dat deze handen haar op een heel andere manier bezighouden.

“Je doet me aan een harp denken, Esmée.” Haar mond valt open. Waar heeft hij het nu over? Ik ben geil, wil van alles, geen idee wat, maar wil echt van alles vandaag en hij begint over een harp. Ze denkt zo snel dat ze het er warm van krijgt.

“Je lijkt me heel veelzijdig en van wat ik nu hoor, is je klank mooi. Ik ben ietwat benieuwd naar hoe je klinkt als we een paar stappen verder gaan. Het bespelen van de harp is verre van eenvoudig en vereist veel van de bespeler. Mijn vingers en oren staan op scherp.”

Esmée kijkt hem alleen maar aan, ongelovig, alsof de woorden niet doordringen.

“Ken je de harpiste Joanna Newsom? Ze zingt ook, jong nog. Indie rock, beetje folk en countrymuziek van begin deze eeuw. ‘Divers’ is een prachtig stuk muziek met stem.”

Hij draait zich om en loopt naar een kast, haar enigszins vertwijfeld achterlatend. Al snel klinkt harpmuziek en haar stem. Esmée loopt naar hem toe en fluistert: “Heb jij toevallig, toevallig Bon Iver… Exile… Taylor Swift?” Hij legt een vinger op haar lippen en knikt.

“Eerst luisteren we hiernaar.” Hij houdt haar vast. “Waarom pakte je mijn enkels beet?”

Nu legt zij een vinger op zijn lippen. “Eerst luisteren, zei je toch?!” Ze geniet van de ruimte die hij haar geeft maar verlangt op dit moment, of in ieder geval straks, naar iets meer stevig. Tjerk draait haar om. Ze voelt zijn ogen in haar rug. Het lijkt alsof het onmogelijk is om te bewegen. In haar wilde fantasie gebeurt er straks iets met haar. Ze knippert met haar ogen als ze iets hoort wat zeker niet van de luidsprekers afkomstig is.

“Mag ik je aanraken?”, fluistert Tjerk in haar oor. “Mág? Je móet me aanraken Tjerk, en wel nu, waarom aarzel je nog langer?”

“Ik aarzel niet Esmée, mijn vraag is of ik deze harp mag aanraken. Mijn vingers zullen in elke fase de snaren op een ander stukje raken. Het samenspel van mijn handen en de harp die jij bent, moet wel het juiste geluid voortbrengen.”

“Alsjeblieft Tjerk, raak die snaren aan, haal het geluid uit me dat je wilt horen.” Ze voelt zich sterker worden, hij geeft op een manier de weg aan. Ze verwacht elk moment zich weer om te mogen draaien en dat het begint.

Hij pakt een lp uit een hoes en legt deze op de platenspeler. “Taylor Swift.”

Bij de eerste tonen pakt hij haar polsen beet en trekt hij haar armen omhoog. Ze buigt ver voorover. Hij duwt haar naar voren tot haar bovenlichaam op de tafel ligt. Haar hoofd op de linkerwang. Ze voelt een hand over haar kleding ter hoogte van haar billen. Maar er gebeurt niets.

Als hij haar loslaat, blijft ze liggen. “Straks sta je op, breng je de natte handdoeken naar de keuken en ga je naar de badkamer. Laat het bad vollopen en als het zover is, dan kom je naar mij en zijn het je woorden die de rest van de avond gaan bepalen.”

Terwijl ze in de badkamer staat, hoort ze Taylor Swift meer liedjes zingen. Esmée neemt in de tijd dat het bad volloopt een douche, wast haar lokken en pakt ongemerkt haar tas om zich op te maken.

Ze kijkt nog een keer in de spiegel, schuift haar natte lokken achter de oren en loopt in de richting van Tjerk. Hij kijkt verrast op.

10. Verrast, omdat ze naakt voor hem staat. Ook door de wijze waarop ze naar hem kijkt, bijna dwingend. Ze denkt nu eerst aan een zin hoe hem mee te tronen, Tjerk is haar echter voor.

“Je wilt met mij in bad, Esmée?”

Hoewel het haar woorden moesten zijn die de avond een richting zouden geven, neemt hij toch het woord.

“Je wilt met mij in bad, Esmée?”

Tjerk kijkt heel serieus naar haar en ziet hoe ze zijn woorden van eerder terughaalt. Ze pakt zijn kin beet en zegt: “Jij gaat met mij in bad Tjerk, kleed je uit en douche even snel. Ik heb een hekel aan koud water.”

Daar zal je dan aan gaan wennen, denkt Tjerk. Hij staat op, houdt even haar linkerheup vast. “Kom, het is leuker als we alle twee naakt zijn.” Ze kleurt direct als ze zijn hand gewaarwordt. Geen kleding aan, het voelt zo goed dat ze er niet eens aan heeft gedacht.

Tijdens de heel korte douche kijkt hij naar haar, alleen om haar in de gaten te houden. Kijken welke ruimte ze pakt. Het antwoord komt snel, ze wil in het bad stappen.

Tjerk knipt met zijn vingers, verschrikt kijkt ze hem aan. Het lichte schudden van zijn hoofd is meer dan voldoende voor haar om haar been weer terug te trekken. Eerst nu ziet ze zijn naakte lijf. Dat het voor beiden voelt alsof ze boodschappen doen in een winkeltje op een naturistencamping, is alleen maar goed.

“Ik ga met jou in bad, Esmée”, zegt hij als hij haar een hand aanbiedt en zij in bad stapt. Het bad is groot genoeg voor vier mensen, zij zitten half naast elkaar. Het schuim is voldoende om niet in het water te kunnen kijken.

“Dank je wel Tjerk, ik zag dit bad en dacht echt: oh, als ik daar eens in mocht zitten…” Ze buigt naar hem toe en kust hem op de wang. “Het is fijn om zo ontspannen met elkaar te zijn en toch ook te willen zien wie we zijn.” Ze pakt met haar handen wat schuim en blaast dit weg. Lachend kijkt ze naar hem. Ze nemen geen van beiden het initiatief, maar dat er iets in de lucht hangt valt niet meer te ontkennen. “Het gaat wel snel, te snel?” Tjerk merkt dat Esmée drukker wordt, ze zit ook niet echt stil.

“Wil je dat ik uit bad ga?”, vraagt hij en hij maakt een beweging om uit het bad te gaan. Ze legt een hand op zijn bovenbeen. “Eh nee, nee… zo bedoel ik het niet, blijf alsjeblieft.” Als hij weer zit, gaat ze veel verder van hem vandaan zitten en zegt: “Er zijn nog wat snaren die gestemd moeten worden… de vijftiende is je basis, maar ja, hoe vind je die?”

Tjerk pakt een stukje zeep uit het bakje links van hem en kijkt ernaar. “Dat zou ik maar uit je hoofd laten Tjerk, zo een sub ben ik niet; één die haar mond gaat spoelen met zeep omdat ze in de ogen van de ander iets opmerkt wat niet kan. Bij mij moet je met iets beters komen. De vijftiende snaar, ik geloof niet dat je deze vindt. Ik ben een andere harp dan jij gewend bent om hier in bad te hebben.”

Snel heeft ze door dat dit een heel verkeerde toon is en ze er met haar opmerking behoorlijk naast zit.

“Dat alleen het pakken van een stukje zeep je op deze woordenstroom brengt… jeetje. Daarnaast: dit bad zit er een maand in, jij bent de eerste die erin zit. Een wens van mij… om een heel groot bad te hebben. Dat er waarschijnlijk nooit vier mensen in gaan zitten, deert me niet. Dat jij de eerste bent in dit bad en misschien wel de enige, is alleen maar omdat je het zo lief vroeg. Je verraste mij daarmee.” Zijn stem klinkt bijna koel.

“Die vijftiende snaar Esmée, als deze ontbreekt op je harp zal ik moeten ontdekken welke snaar het dan wel is om je verder te kunnen stemmen.”

“Je meent het echt hè?!”

Ze speelt wat met haar haar en fantaseert of ze eerst een kus van hem krijgt of dat hij haar onder een koude douche zet. Die woorden sprak ze niet voor niets uit; pakt hij ze op of negeert hij ze tot een eigen moment? Ze weet hoe het werkt, alleen de praktijk ontbreekt.

Tegelijk wil ze kijken wat hij haar geeft, geven kan, als ze haar dominante kant meer geluid geeft. Geeft hij haar het, gunt hij haar het of is er iets in hem dat zich laat domineren? Het samenspel zal antwoorden geven, misschien niet hét antwoord, maar dat maakt het zo veel mooier. Constant meebewegen, van richting veranderen zonder het pad te verlaten.

Esmée houdt het niet meer. “Kom Tjerk, gooi me in het diepe. Ik heb lang genoeg gewacht.” Ze staat half op en kruipt naar hem toe. Onbeweeglijk blijft Tjerk zitten, Esmée begint zich te irriteren aan zijn passiviteit. “Hey, wordt wakker man, zie je niet wat je voor je hebt? Deze vulkaan staat op uitbarsten.”

De laatste lettergreep heeft ze nog niet uitgesproken of hij trekt in een flits, bijna gelijk aan een krokodil, met beide handen haar hoofd aan haar natte lokken omlaag, in het water. Wild zoeken haar handen zijn handen en deze slaan even later heel hard in het water.

Het duurt hooguit vijf seconden voordat haar gezicht voor zijn gezicht hangt, zijn linkerhand in het haar boven op haar hoofd. Ze proest het water in zijn gezicht en kucht een keer. Zijn blik zegt haar, als het water enigszins uit haar ogen is, meer dan voldoende. Ze haalt diep adem en schreeuwt: “Stem die godvergetenste harp Tjerk, NU!”

Haar hoofd hangt nog in zijn hand. Met zijn andere hand aan de zijkant van haar gezicht, zijn duim tegen haar oor houdend, kust Tjerk haar lippen. Ze beantwoordt dit direct, de tongen vinden elkaar al voordat ze beiden kopje onder gaan.

11. Innig verstrengeld komen ze weer bovendrijven, hartstochtelijk kussend. Tjerk draait haar lichaam zo dat ze op haar rug ligt, het hoofd boven water. “Hier blijven liggen, Esmée”, zegt hij, haar keel kussend. Snel stapt hij uit bad en even later komt hij met champagne en twee glazen terug. “Wil je…?”

“Wie zegt dat jij uit het bad mocht?”, zegt ze lachend terwijl ze twee armen uitsteekt. “Kom snel in bad Tjerk, ik wil… je…”

“… je champagne proeven, wilde je zeggen?” Hij gaat naast haar zitten.

Ze schudt haar hoofd, pakt de glazen aan en zegt: “Nee, ik wil jou Tjerk. Ongelooflijk dat ik al na een paar uur jou in me wil hebben… je wil voelen… maar het is wel zo! Maar of ik het als sub of domina wil… daar heb ik enige twijfel over. Moet je echt die harp stemmen?” Ze knikt zelf bij die woorden en ziet hoe Tjerk de fles om de kruk draait en deze daarmee opent. Haar gedachten zijn nu bij zijn penis, die op enig moment haar lippen van elkaar zal scheiden.

Hij pakt een van de glazen en schenkt het vol, het andere volgt snel. De rand van het bad is breed genoeg om de fles op te zetten, tussen hen in. “Heel even, Tjerk”, zegt ze met glimmende ogen en ze geeft hem haar glas. Hij verwacht dat ze uit het bad zal stappen, maar haar hoofd gaat onder water en vindt al heel snel zijn penis.

Tjerk heeft veel meegemaakt, maar deze vrouw… Dit gaat voorbij elke voorstelling. Het bad inwijden zou op geen enkele andere manier mooier zijn geweest. Dat haar vingers zijn ballen strelen, is voor hem het moment om haar op het hoofd te tikken met de voet van een van de glazen.

“Gewoon zin in”, proest ze als ze een van de glazen uit zijn hand wil pakken en een slok wil nemen. Hij verhindert dat. “Op je gezondheid en het wild-zijn. Ik geniet van je, Esmée.” Dan pas geeft hij haar het glas en nemen ze een slok, waarbij ze elkaars vrije hand vasthouden.

“Tjerk… misschien valt het me wel tegen als je geen oesters in huis zou hebben, je wist dat ik kwam…” Zijn eerste gedachte is dat ze een begenadigd actrice is. Zo makkelijk overstappend van het een in het ander. Zoekend of van twee kanten het willen voelen en beleven.

Voor het eerst in zijn leven doet Tjerk een poging om ‘onderdanig’ te klinken. “Verleent u mij de gunst om het bad te verlaten en terug te keren met een schaal vol oesters. Ik open deze graag voor deze schone vrouw, naast u gezeten in dit armetierige bad.”

“Waar wacht je nog op, manneke?” Met een handgebaar laat ze merken dat hij het bad kan verlaten. Zichtbaar geniet ze van deze ommekeer.

Even later komt Tjerk terug met een oestermes en een zilveren schaal vol oesters, keurig balancerend op de vijf vingers van zijn linkerhand. De handschoen houdt hij in zijn andere hand. Het mes met een houten handvat draagt zijn naam en een jaartal.

“Het oestermeisje keek schalks naar Jan Steen”, zegt Tjerk. “Jan Steen… mijn lievelingsschilder”, reageert Esmée. “Rembrandt zijn werken zijn mooi, maar in dezelfde tijd leefde Jan Steen en… dat hondje, het Kooikerhondje, zo lief.” Tjerk geniet, deze vrouw haar interesse en enthousiasme zijn bijna aanstekelijk. Bij de oesters blijven, denkt hij.

“Ik vind ‘Het Sint-Nicolaasfeest’ een van zijn mooiste schilderijen…” Ze staart even voor zich uit. Vanavond is het tijd voor andere ‘cadeautjes’, denkt Tjerk.

“Je bent toch niet impotent, Tjerk?” Hij verslikt zich in de champagne. “Pardon?” Er valt een stilte waarin Tjerk de handschoen aantrekt en een oester pakt. Met het mes wrikt hij de oester open, hij legt de vrijgekomen schelp in bad. Ze vervolgt: “Ik moest even zoeken en echt stijf was hij nu ook weer niet… Wind ik je niet op? Onder de douche zag ik ook niet echt een beweging plaatsvinden. Ben ik niet je type en doen we dit alleen voor de gezelligheid?” Ze klinkt ietwat teleurgesteld.

Tjerk laat zijn vingers door haar haar naar het achterhoofd glijden en houdt de schelp met de oester voor haar mond. “Het antwoord laat zich raden…” Hij houdt de schelp schuin en de oester en het zoute water glijden in haar mond. “… als ik je aan mijn penis rijg.” Zijn greep in haar lokken verstevigt. “Niets mooier dan de smekende toon als de lava eruit wil… Je woorden klonken net al een beetje mooi.”

Zijn greep is sterk, Esmée worstelt. De smaak van het water, de oester, zijn woorden. Niet eerder vochten het dominante en het tegenovergestelde zo in haar. Ook de lust begint mee te spelen. Tjerk laat haar los, neemt een slok champagne en laat het hem smaken. Hij geniet zichtbaar. Deze man is rustig, te rustig misschien wel, denkt ze, hem aankijkend als hij een tweede oester met grote precisie opent.

“Esmée, heb je de ogen aan de randen van de tafel gezien?” Ze schudt haar hoofd, ze verschuift zo dat ze tegenover hem zit. Ongemerkt verstrengelen de benen. “Metalen ringen uit de middeleeuwen.” Ze schudt haar hoofd. De details… hij is van de details die niet opvallen. Haar hart bonst in haar keel nu. Wordt dit een sprookje of een horrordag? Die enorme rust, is dat nu een goed of slecht teken? Ze gaat rechtop zitten en pakt de tweede oester aan. Haar oog valt op zijn handen. Gaan deze mij plezieren of verschrikkelijk pijn doen? Misschien wel erger. Ze slaat bijna op hol met haar gedachten, tot ze zich na het verorberen van de tweede oester herpakt.

“Dus ik ben de eerste in dit bad?” Tjerk knikt. “Nodig je wel vaker mensen uit, vrouwen uit, subs uit? Ben ik de zoveelste in een rij, Tjerk? Ik moet het weten!” Ze schuift naar hem toe, pakt de fles champagne en schenkt zich nog een glas in. Ondertussen komt het idee op om bij het volgende glas niet het glas te vullen, maar de fles aan haar lippen te zetten. Gewoon stoer.

“Esmée? Denk je dat ik elke avond iemand anders uitnodig? Je hebt rondgekeken in mijn huis toch… Ik kan mezelf prima vermaken. Ik houd van muziek, van lezen, van gewoon naar buiten kijken of voor de openhaard genieten van een glas wijn. Als jij het bad niet had genoemd, zaten we misschien nog gewoon aan tafel.”

“Je mag dan wel een openhaard hebben, maar je hebt geen kelder, geen kerker…! Valt me weer tegen.”

“Er is een ruimte in dit huis waar je misschien liever het bestaan niet van weet…” De wijze waarop hij dit zegt en wederom met precisie een oester opent, het maakt haar huiverig en heel nieuwsgierig tegelijk.

“Kan jij me wel aan, Tjerk?” Het mes beweegt niet meer. Hij kijkt haar aan met zijn hoofd iets scheef.

12. “Of ik jou wel aankan? Is dat een sollicitatie, Esmée? Wil ik je aankunnen?”

Tjerk maakt de oester open en neemt deze zelf.

“Misschien verklap ik nu alles, lieve Esmée, maar besef dat jij, als je mij als dominant ziet, iets aan mij hebt te laten zien. Voor zover ik zie wie je bent, kan ik je aan en zal ik niet aarzelen je mee te nemen, als we eenmaal voor de openhaard zijn opgedroogd.”

Ze neemt met haar handen de bidhouding aan, trekt haar benen naar zich toe en sluit de ogen. “Lieve Tjerk, waarom heb ik het gevoel dat ik in je klauwen wil vallen maar de weg niet weet? Het maakt me ietwat onzeker.” Ze neemt vervolgens een grote slok champagne en houdt haar hand op. “Mag ik nog een oester?”

“Kom hier, Esmée.” Het duurt even, maar ze glijdt met haar billen over de bodem naar hem toe. Met een klein armgebaar van hem ligt ze nu met haar rug tegen zijn borst aan. De tederheid van zijn armen om haar heen en de handen die nog een oester openmaken, brengen haar bij een fantasie. Als hij de schelp met de oester voor haar lippen houdt, pakt ze zijn onderarmen vast. “Tjerk…”

Het water brengt de smaak, de oester glijdt over het filmpje van water op haar tong en in haar keel.

“Weet je zeker dat je verder wilt?”, fluistert hij in haar oor. Het gaat langzaam, maar ze beweegt in een richting die haar brengt bij genieten van het onbekende in plaats van het heft in handen te nemen. Deze man neemt haar niet zomaar mee.

Ze zit stil, heel stil. Het antwoord is overduidelijk, al was het ook om te ervaren hoever ze durft te gaan.

Tjerk geeft haar de fles champagne. “De laatste slok is voor jou.” Met de fles in haar handen wacht ze op een glas. Als dat niet komt, zet ze de fles aan haar lippen. De laatste slok is groter dan ze dacht. Ze draait zich om, perst haar lippen op zijn lippen en laat de champagne beetje voor beetje in zijn mond lopen. Met haar hoofd in zijn handen beantwoordt hij het delen van de laatste slok uit deze fles.

Even later ligt Esmée, te midden van vele kussens, voor de openhaard. Tjerk heeft opvallend snel het hout brandend en het wordt behaaglijk warm.

Er laait nog een vuur op als Tjerk naast haar gaat liggen.

13. Esmée ligt op haar rug, de ogen gesloten. Tjerk ligt op zijn zij met een hand onder zijn hoofd.

Met één oog kijkt ze hem aan en ze lacht. “Ik ben er klaar voor, je zachte streling. Of wacht je uit beleefdheid en kan je je bijna al niet meer bedwingen met zo een mooi lichaam naast je…?” Hij laat de rug van zijn linkerhand over haar wang glijden.

“Kus me, Esmée.” Zonder nadenken richt ze zich op en kust ze hem. Hij laat zich achterovervallen en neemt haar mee in de kleine val. Zijn hand streelt haar rug, lief maar voldoende stevig om haar in deze positie te houden. Het hartstochtelijk kussen begint als haar handen een weg zoeken naar zijn onderlichaam. Haar lippen hebben al kennisgemaakt, haar vingers popelen.

Een hand weet hij te pakken. “Pas als ik het zeg, geil meisje.” Ze drukt zich bij hem weg. “Hoezo? Ik wil je nu!” Dat ze door het wegdrukken zijn erectie ziet, maakt het verlangen er niet minder op. Tjerk duwt haar terug op de grond, houdt met één hand op haar voorhoofd haar hoofd op een kussen.

“Wil je kiezen, Esmée?” Ze weet precies wat hij daarmee bedoelt. In het minnespel mag ze hem vast wel aanpakken en meer, maar daarnaast is ze waarschijnlijk kansloos.

“Heb ik al gedaan. Ik gedraag me er alleen nog niet naar. Dat is aan jou…” Ze zegt het zo uitdagend mogelijk.

Tjerk kijkt haar aan, veegt het haar uit haar gezicht en zegt: “Het is aan jou, Esmée.”

Op het moment dat hij haar loslaat, draait ze haar rug naar hem toe. “Verover me dan maar als je het allemaal zo goed weet. Of moet ik soms op mijn knieën en je smeken?”

“Je moet helemaal niets en als ik ergens een hekel aan heb, dan is het als je op de knieën gaat zitten. Je horen smeken vind ik daarentegen een mooi vooruitzicht, maar of dat om te stoppen is of om… dat zien we dan wel.” Hij gaat strak achter haar liggen en begint haar buik te strelen. Haar heupen bewegen licht, alsof ze zijn penis tussen haar billen goed wil leggen. Tjerk beweegt mee. Een goedkeurend ‘mmmmm’ verlaat haar mond.

Minuten verstrijken, ze laat zich strelen. Zover zijn hand reikt streelt hij elk stukje huid, af en toe kust hij haar schouder. “Ga je mij pijn doen?” Bij het uitspreken van deze woorden beweegt haar hele lichaam. “Wil je dat?”, vraagt hij zachtjes, zonder het strelen te stoppen.

“Ik weet niet hoe het voelt als jij mij pijn doet, onze start is zo heel anders. Ik verlang er wel naar, maar heb geen idee wat ik van je kan verwachten.” Hij schudt zijn hoofd. “Niets verwachten, laat het op je afkomen, onderga het en geniet, het kan altijd meer, anders, misschien wel beter. Geef vooral geluid, niet alleen met harde kreten.”

“Harde kreten? Gaat het zo veel pijn doen dat ik het zal uitschreeuwen?” Ze draait zich naar hem om. “Tjerk, het meeste pijn doet het als je mij negeert, daar kan ik absoluut niet tegen.” Ze streelt zijn gezicht.

“Wanneer houdt stilte op en begint negeren, Esmée?” Hij streelt nu haar borst, haar borsten zorgvuldig vermijdend.

“In die ruimte die je noemde? Je maakt me er wel nieuwsgierig naar, laat je mij deze zien of is de tafel met de metalen ringen voor mij het hoogst haalbare omdat ik hier voor het eerst ben?”

“Die ruimte is net als de badkamer net klaar Esmée, je ontkomt niet aan een bezoekje aan die ruimte. De tafel loopt niet weg, hoor.”

De rug van zijn hand streelt haar borsten en tepels. Hij legt een been op haar benen. “Ik neem je graag mee straks.”

“Straks? Waarom niet nu?” De vraag klinkt al een stuk rustiger.

“Omdat ik iets anders wil voor ik je meeneem, maar eerst…” Tjerk gaat boven op haar liggen en kust haar hals. “… eerst ga ik je huid kussen, schoonheid…”

Ze lacht, houdt zijn hoofd vast en spreidt haar benen. “Verder nergens aankomen Tjerk, dat bewaar ik graag voor later.” Haar vingers gaan door zijn haar. “Merk je dat ik brand van verlangen?”, zegt ze als hij haar onderbuik kust.

Haar huid verkent hij als een landkaart. “Er zal meer gaan branden.”

14. Van haar woorden om nergens aan te komen trekt hij zich niets aan, behalve dat hij de huid rondom haar schaamlippen als grens beschouwt. Het vele glinsterende vocht merkt hij zeker op, maar hij beheerst zich. Haar proeven doet hij nu al en haar sappen mogen en gaan proeven zal op een ander moment een nog veel mooiere smaak geven.

Als hij eindigt bij haar tenen, slaat de vlam in de pan bij Esmée. Ze staat half op, gooit zich op Tjerk en kust hem waar ze kan. Even gaat Tjerk met haar mee, houdt haar stevig vast en klemt zijn benen om haar lichaam. Bijna dwingend zegt ze: “Tjerk neem me, ik heb voldoende in huis om het de hele nacht vol te houden.” De bijna dwingende toon gaat bijna over in een smekende: “… maar ik wil je nú, ik wil je in me voelen!”

Het hartstochtelijk kussen gaat over in totaal ongecontroleerde handelingen. Ze laten zich beiden gaan, de lust neemt de overhand tot zij een krachtige hand om haar keel voelt. Hij moet haar hartslag voelen. “De hele nacht nog wel? Overleef eerst maar de middag, schoonheid.” Hij staat op en sleurt haar mee omhoog, de hand blijft bij haar keel.

Ze herpakt zich als hij haar keel loslaat. “Dat voelde fijn Tjerk, de hand en je opmerking over mijn schoonheid. Vind je me echt mooi of zeg je het zomaar?”

“Als jij jezelf laat zien vind ik je mooi… en ja, volgens mij heb je een fotogeniek gezicht”, zegt hij als hij haar kin pakt en haar gezicht iets draait. Ze denkt aan de foto’s die jaren geleden van haar gemaakt zijn. Zwart-wit, mooi uitvergroot. Eén foto hangt nog in haar huis.

“Kom Esmée, naar de badkamer.” Hij pakt haar hand, kust haar op een wang en even later kijken ze samen in de spiegel.

“Gezicht met koud water wassen, haren borstelen, vlecht maken en dan trek je een kimono aan.”

Tjerk vraagt niet, hij zegt. Ze volgt zijn woorden terwijl hij twee kobaltblauwe kimono’s uit de verpakking haalt. Zonder hem uit het oog te verliezen door in de spiegel te blijven kijken, maakt ze een net iets ingewikkeldere vlecht dan normaal bij enige haast. Ze is verlangend naar wat er komt, wil met hem in die ruimte, zien wat het haar doet. Dat ze hem ook wil ervaren als dominant om te zien of ze dat kan accepteren. Bij hem durft ze initiatief te nemen, mocht dat naar boven komen.

Hij reikt haar de kimono aan. Ze voelt direct dat deze van zijde is. Haar vingers gaan over de hoofdletter E die er ter hoogte van haar linkerborst op geborduurd is.

Zich naar hem omdraaiend zegt ze: “Hoe wist je… Heb je erop aangestuurd of voor het geval dat ik met je mee zou gaan?”

Tjerk schudt zijn hoofd. “Trek deze aan, Esmée. Het is de eerste en enige kimono die ik je geef… de ‘E’ van eerste. Wel toevallig dat jij deze draagt, ik vind het fijn dat je het draagt. Deze dag heeft nu al een gouden randje. Niets vooropgezet. Dat hoort ook niet bij mij. Het is…”

“… of niet”, zegt ze als ze hem een kus geeft. Zijn hand heeft haar vlecht te pakken. “Nee Esmée, het is… Er is geen plan!”

“Sluit je kimono met deze ceintuur.” Hij geeft haar de eveneens kobaltblauwe ceintuur aan en zegt: “Er is geen plan, Esmée… Er is willekeur… Onvoorspelbaar houd ik ook van. Kan je dat aan?”

“Geen opdrachten? Wel aanwijzingen of sturing toch…? Je laat me niet zwemmen, hoor!”

“Hooguit kopje onder, maar dat heb je net ook overleefd.” Tjerk duwt heel licht tegen haar schouder. “Het is… zover Esmée… Aan de overzijde van de openhaard is een deur. Wacht daar op mij.”

Tjerk frist zich snel op, strikt de ceintuur en pakt uit een rek een heel klein mandje.

Hij opent de deur van de ruimte voor haar en laat haar voorgaan. De deur valt met een klap dicht, een wel heel summier licht brandt naast de deur. Niet voldoende om meer dan Tjerk te zien.

“Sieraden…” Tjerk houdt het mandje voor haar. “Alles?” Tjerk antwoordt heel rustig: “Alles, Esmée. In deze ruimte mag je alles geven wat je in je hebt. Niets wat in jou opkomt is gek. Geef geluid aan alles wat je wilt uiten.”

Alleen met de ring die ze nooit afdoet duurt het iets langer. Ze kijkt Tjerk aan, maar zijn ogen zijn gericht op het mandje. Langzaam wordt de ruimte verlicht. Als ze het laatste sieraad afdoet, ziet ze een ruimte die in een museum of kasteel niet zou misstaan. Stenen muren en houten balken aan het plafond zorgen voor een heel andere sfeer. Ze kijkt rond en herkent meteen een bok en een kruis. Ook ziet ze iets wat lijkt op een heel ingewikkelde hoge stoel. Verschillende kettingen aan de muur. Alles is zorgvuldig uitgelicht. “Echt mooi!”, zegt ze als ze zijn arm beetpakt. “Alles nieuw en ik mag…”

Ze heeft zijn volledige aandacht. Niets staat vast. Wordt het een mooie ontdekkingstocht hoe ze op elkaar reageren in deze ruimte?

Tjerk gaat achter haar staan, pakt haar vast en fluistert in haar oor: “Maar Esmée, is dit wat je zoekt? Zie je het grote ronde vloerkleed in het midden? Zou dat niet al voldoende zijn?”

Zonder haar antwoord af te wachten, loopt hij naar het midden van het kleed. Esmée loopt om het kleed heen. Langs de muur lopend, raakt ze een paar kettingen aan. Ze stopt bij de bok en houdt deze met één hand vast. “Ik wil alles, al moet ik morgenochtend kruipend deze ruimte verlaten omdat ik niet meer kan staan… van vermoeidheid.” Met een vinger draait ze een rondje op het leer van de bok.

“Tjerk…?”

Hij zwijgt. Een vinger wijst naar de grond. Dat het haar nog niet was opgevallen, zegt hem genoeg. Ze waant zich in een bijzondere speeltuin. “Het ‘alles’ begint hier, Esmée. Hier.”

Het voelt voor haar alsof er heel iemand anders staat, zijn stem is ook anders. “De laatste uren zijn de sleutel geweest tot deze ruimte. Alles begint hier Esmée, voor mij.”

Ze kijkt hem aan en ziet zijn arm met de uitgestoken vinger richting de grond iets naar voren bewegen. “Hier”, zegt hij voor de derde keer. Door met een vinger naar haar borst te wijzen, beantwoordt ze hem.

Een heel lichte knik wordt door haar wel opgemerkt. Haar hart slaat in haar keel. Het is van een heel andere orde wat er nu gaat gebeuren. De af te leggen meters hebben zo een grote invloed op haar dat ze begint te trillen. ‘Onvoorspelbaar’, ‘willekeurig’, deze woorden gonzen door haar hoofd. Het was zo fijn, zo mooi en nu stap ik bij elke stap een wereld in die ik niet in de hand heb, denkt ze. Ik ga kruipend naar buiten… maar niet van vermoeidheid. Is dit de spanning die ik nodig heb? Vlak bij hem bedwingt ze de gedachte om te knielen: niet knielen!

Ze staat voor hem, kijkt hem aan en alles maakt nu plaats voor nervositeit.

“Ceintuur.”

Niets bestaat meer voor haar, alleen haar ceintuur. Haar eerste stap in het duister. Tjerk staat op scherp, geen tel verliest hij haar uit het oog.

15. Met bijna trillende handen maakt ze de ceintuur los. Een gevecht met zichzelf barst in alle hevigheid los. De situatie is voor haar bijna oncontroleerbaar als ze de ceintuur in Tjerk zijn uitgestoken hand legt en de kimono openvalt. Bijna preuts houdt ze de kimono dicht met haar handen. Hem aankijken durft ze al niet meer. Wachtend op het woord ‘kimono’ lijkt het of haar benen haar niet meer kunnen dragen.

Tjerk wacht net lang genoeg om heel kleine zweetpareltjes op haar bovenlip te zien ontstaan. “Kimono”, klinkt het op een heel normale wijze, maar het woord komt aan alsof iemand iets heel hard tegen haar aangooit. Ze trilt, slaakt een zucht en trekt dan langzaam de kimono uit. Het is alsof ze zich voor de eerste keer blootgeeft aan hem. Hij, die amper iets zegt maar zo nadrukkelijk aanwezig is.

Het gevoel hem niets te kunnen weigeren overvalt haar als ze de kimono laat vallen. Niet eens expres. Ze verstijft en blijft staan als Tjerk door de knieën gaat en de kimono opraapt. “Dank je wel, Esmée.” Hij meent elk woord.

De kimono en ceintuur legt hij op een tafel, pakt dan haar hand, kust de rug ervan en zegt: “Esmée, sta me toe je te raken waar het mij belieft in de komende minuten.”

Al zou hij me als een hoopje achterlaten in een hoek van deze ruimte, hopelijk gebruikt, als hij dat met raken bedoelt… Ze denkt het terwijl hij haar hand loslaat, om haar heen loopt en heel zacht haar naam noemt.

Niet knielen, niet knielen, denkt ze. Ze knijpt haar ogen dicht, het is te veel. “Tjerk… sorry.”

Ze knielt, buigt voorover en legt haar hoofd op de grond.

16. Tjerk loopt om haar heen en blijft bij haar hoofd stilstaan. Ze kijkt naar zijn voeten. De enige beweging wordt door haar oogleden gemaakt. Haar leven vliegt voorbij. Zo een intense spanning heeft ze niet eerder gevoeld. Hij kan mij vertrappen, vermorzelen, tot pulp slaan. Is dit nu al de ultieme overgave?, denkt ze met een raar gevoel van teleurstelling. Is dit waar ik mannen zo graag wil hebben, zo graag? Nee, ze laten zich leiden tot het punt waarop ik ze overheers, dat ze tot niets verworden in mijn ogen.

Esmée wordt zo in beslag genomen door deze gedachten, dat ze Tjerk niet helemaal hoort.

“Je zwijgen betekent toch niet dat… je denkt toch niet werkelijk dat ik nu buk?” Alleen de laatste woorden hoort ze en deze halen haar uit haar gedachten.

Een voet komt naderbij en tilt haar hoofd bij de kin op. Is dit opwindend door het vernederende karakter? Ze fantaseert dat hij haar hoofd omhooghoudt en als een bal wegschiet. Ze schrikt zozeer van deze gedachte, dat ze zijn voet beetpakt en wegduwt.

“Hang me aan het kruis, bind me vast op een bok, zet me desnoods aan de schandpaal en doe dan vooral met me wat je wil… maar dit vind ik zo eng… Tjerk… Tjerk?”

“Alles om dit kleed heen zijn geschenken om het fijn te hebben. Op dit kleed leren we elkaar echt kennen, Esmée. Hoofd op mijn voet!”

Hoewel ze geen idee heeft waar dit heen gaat, ook niet voor zichzelf, legt ze haar hoofd weer op zijn voet en wacht. Ze wacht niet eens af, het is een totaal ander soort wachten.

Tjerk wacht tot hij haar hoofd echt op zijn voet voelt rusten. In dezelfde rust neemt de opwinding bij haar zodanig toe, dat ze haar verlangen niet meer kan weerstaan.

In een poging om hem te verleiden, zegt ze: “Tjerk, wat zou je doen als ik op je spring en me over je heen laat glijden, wil je voelen hoe nat ik ben?” Ze hoopt zo over hem heen te gaan, wat zo makkelijk lukt bij anderen. Hij zal toch een erectie moeten hebben op dit moment, denkt ze.

Tot - bijna - haar teleurstelling merkt ze dat hij zijn voet terugtrekt, zijn kimono op de grond gooit en een stap achteruit doet. Is hij als al die anderen…? Dus toch?

“Ik dacht dat je het nooit zou vragen, lieve Esmée. Kom, spring op me, wat heerlijk je om me heen te voelen.”

Een seconde van twijfel bij haar, maar haar woorden moeten nu een volgende stap kennen. Ze staat op, springt tegen hem op, haar armen om zijn hals. Hij houdt haar bij de billen vast. Ze heeft ook wel veel zin en zegt dat ook: “Zo een zin in je, Tjerk!” Ze kust hem op de mond als hij haar laat zakken.

Hij houdt haar onderbuik tegen zijn penis, schuift wat heen en weer langs haar zo vochtige schaamlippen. Ze voelt de volle lengte ervan, nu nog buiten haar. Dan tilt hij haar iets op en als Esmée begint te grommen en haar benen iets uit elkaar doet draait Tjerk haar om, trekt haar billen van elkaar en stoot in één keer in haar anus.

De vloek die ze uitstoot echoot, ze slaat met haar handen op haar bovenbenen en sluit met tranen in haar ogen af met: “Jij klootzak!”

Nog met Esmée om zijn penis en een hand heel stevig om haar heen grijpt zijn andere hand vol in het haar op het achterhoofd, trekt haar hoofd naar achter en zegt: “Denk je nu werkelijk dat ik mijn pik achternaloop, om het maar even plat te zeggen?” Hij trekt haar hoofd nog verder naar achteren. Alles doet haar pijn, een heel andere pijn dan gewenst.

In een uiterste poging om iets te redden, of in ieder geval uit deze situatie te komen, zegt ze: “Ga je me nu straffen?” Als Tjerk zwijgt herhaalt ze haar woorden, maar dan met het woord ‘eindelijk’ eraan toegevoegd.

Hij laat haar hoofd los. Ze voelt de penis in haar anus bewegen, hij doet verder niets. De poging zijn penis eruit te drukken en zich van hem weg te drukken haalt niets uit, tot hij haar optilt en voor zich neerzet. Hij draait haar om en kijkt haar indringend aan. Was ze eerst teleurgesteld dat hij hapte, of tenminste deed alsof, nu ziet ze iets in zijn blik dat haar zegt dat het gebruikt in een hoek liggen en kruipend weggaan na afloop waarschijnlijk als een warme deken voelt in vergelijking met wat hij nog in petto heeft voor haar.

Hij houdt met twee handen haar hoofd vast alsof hij haar hartstochtelijk wil kussen, echter zegt hij: “Wordt het óns verhaal waar we aan schrijven? Doen we samen de deur open?”

“Ja graag”, fluistert Esmée als ze zijn penis in een hand legt en deze liefdevol streelt. “Leer mij mezelf beheersen, Tjerk… alsjeblieft.”

Het is haar manier van zijn die hem zeer aanspreekt.

17.

“Laat me je penis wassen. Kom.” Om eraan toe te voegen: “Ik beheers me wel even, hoor.”

Ze trekt hem aan zijn penis naar de badkamer. Zo goed als met liefde en zonder enige toespeling maakt ze zijn penis schoon.

Als ze klaar is, zegt ze: “Volg me, Tjerk.” Hij laat haar bewust haar gang gaan, ze gaat vanzelf weer anders vragen, waarschijnlijk zonder woorden. Esmée loopt voor hem uit richting de openhaard. Ze legt nog een blok op het brandende hout, gooit wat kussens op de grond en zegt: “Op je buik, armen langs je lichaam.”

“Mag ik?”, vraagt ze. “Voel je vrij, Esmée.” Tjerk heeft geen idee wat ze bedoelt. Hij vindt het fijn dat ze geen restricties voelt. Niet veel later klinkt ‘Soldier on’ van Direct en streelt ze Tjerk zijn rug. Ver weg van opwinding, meer van serene rust en heel dichtbij dienend. Ze vindt het fijn om te doen, maar doet het vooral voor hem. Het reinigen van zijn penis nadat hij haar anaal gepenetreerd had, dat doen zonder nadenken, het is een chemie die je niet kunt voorspellen. Het ontstaat.

“Beheers jij je zo goed dat je een zaadlozing kunt uitstellen of wond het je minder op… dan je dacht misschien… of wilde je me laten zien dat jij…” Tjerk onderbreekt haar: “Ssst Esmée, straks… nu volg ik met plezier je vingers en ik ben een man… één ding tegelijk graag.”

Na verloop van tijd zegt ze weer: “Blijven liggen Tjerk, nu op je rug. Ik ben zo terug.” Tjerk kijkt tijdens het draaien even naar de openhaard, die nog volop brandt, en gaat dan op zijn rug liggen.

Het toilet spoelt door. Hij hoort haar weer teruglopen, maar niet direct naar hem. Ze zet eerst ontspanningsmuziek op en gaat dan op zijn onderbuik zitten. Haar knieën links en rechts van zijn heupen.

Esmée opent een flesje olie en begint zijn borst en de bovenkant van zijn schouders te masseren. Langzaam maar zeker schuift ze met haar billen op richting zijn dijen en later richting zijn voeten. Zijn penis raakt ze geen seconde aan.

Als zijn voeten een volledige massage hebben gehad, buigt ze voorover, kust ze hem op de mond en zegt ze: “… en nu ik Tjerk, wacht op mijn woorden.” Haar handen spelen met zijn penis en met de binnenkant van zijn dijen. Hij volgt haar vingers, voelt het bloed zijn penis oprichten en niet onverwacht gaat ze op hem zitten en laat ze zich tergend langzaam zakken over zijn stijve penis. Ze buigt voorover.

“Rammen Tjerk, rammen zeg ik. Beuk erop los, laat je sperma in mij vloeien!” Het dominante dat deze woorden in zich hebben, maakt haar groter. Genietend grijpt ze in zijn haar en voelt ze hoe hij het overneemt. Esmée rijdt niet op hem, gewillig laat ze zich gebruiken, een zo gewenst liefdevol eigenbelang. Nu wil ik hem voelen, zijn kracht. Daarna mag hij met me doen wat hij wil, denkt ze.

Ze vangt zijn stoten niets eens op, zijn armen hebben haar in een te stevige klem. Ondergaan, het onvermijdelijke antwoord. Op het moment dat Tjerk haar nek grijpt, haar iets omhoog trekt en ze hem wel aan moet kijken, lijkt het alsof ze stil moeten zitten voor een foto… Ze voelt zijn sperma in haar vloeien. Ze spant haar spieren aan om optimaal van zijn volgende stoten te genieten.

“Dit had ik echt even nodig Tjerk, dank je wel, al moest ik je er wel een beetje toe dwingen”, zegt ze lachend. “Jij had niets gedaan anders, hè?!” Esmée gaat naast hem liggen. Tjerk draait zich op zijn zij en slaat een arm om haar heen, nu zachtjes, teder. “Het is fijn met je, Esmée. We gaan wel heel snel, kennelijk kunnen we dit gevoel niet onderdrukken. Ook mooi hoor.” Hij kust haar op het voorhoofd en zij nestelt zich tegen hem aan. De warmte van de openhaard is te voelen op haar rug.

“… en straks verruilen we deze kussens voor het kleed in de andere ruimte. Wacht daar op mijn woorden.”

“Wat ga je met me doen, Tjerk?”, zegt ze als ze een van zijn tepels tussen haar vingers houdt.

“We schrijven óns verhaal, Esmée. Het ontstaat vanzelf, hoe reageren we op elkaar? Ik heb geen vastomlijnd programma. Houd je vast aan onvoorspelbaarheid, aan willekeur en laat zien wie je bent. Het gaat om ons, niet om mij. Mag het zo?” Tjerk streelt haar rug.

Ze fluistert: “Ik wil het niet anders, Tjerk. Is het al straks?”

18.

“Nee Esmée, het is nog geen ‘straks’. ‘Straks’ heeft een voorspel nodig, dat is al gaande. We weten hoe dit voelt, we liggen met elkaar, willen in elkaars wereld zijn, nadat jij op mij en ik in jou was. Voor mij een drempel over om met je te doen wat in me opkomt, uiteraard heel dicht bij je verlangen blijvend, maar de zogenaamde comfortzone is geen heilig huisje hier. Waarom zou je niet een keer slikken en denken: wat gebeurt hier, wat doet het mij? Het mag je de adem benemen zonder dat ik de hals aanraak.” Esmée opent haar ogen. ‘De’ hals? Zegt hij nu ‘de’ hals…? Niet ‘jouw’ hals, ‘mijn’ hals. Eén woord brengt haar al een versnelde hartslag.

Tjerk streelt haar hoofd en laat een lok door zijn vingers glijden. “Het mag me mijn adem benemen, Tjerk”, fluistert ze als ze nog dichter tegen hem aankruipt. “Ik vertrouw je, ook in het donker… of moet ik zeggen: het helse donker?”

“Dat klinkt zeker mooi: ‘het helse donker’. Wie weet vinden we elkaar daar.” Ze draait haar hoofd naar hem toe. Tjerk kust haar lippen, haar antwoord is meer dan duidelijk. Een hartstochtelijke kus volgt.

Esmée wringt zich uit het liefdesspel en zegt: “Hoelang laat je me wachten, met open ogen… eh, met open vizier volg ik je. Raak ik je kwijt of raak je mij kwijt in het helse donker, Tjerk?”

“Kruip erheen en zorg dat je geen sperma verliest op de weg ernaartoe.” Ze lacht om zijn opmerking, maar weet nu dat hij haar nauwlettend volgt. “Was het zo veel dan?” Het komt aardig uit haar mond maar ze kruipt wel direct bij hem vandaan, richting de ruimte waar het kleed ligt.

Midden op het kleed wacht ze op hem, in kleermakerszit en met een hand tussen haar benen. Tjerk gaat aan de rand van het kleed staan.

In de stilte vingert Esmée zich. Ze voelt zich een klein kind dat stiekem iets doet, in de veronderstelling dat het niet opgemerkt wordt. Haar vinger, zijn sperma, de spanning… het doet haar goed. Ook als deze toeneemt en ze niet meer terug kan, ook niet wil. Tjerk loopt langs de rand en slaat haar gade. Als hij uit haar zicht is, gaat ze iets heviger verder. Tjerk blijft uit haar zicht tot ze een orgasme heeft dat ze wanhopig probeert te verbergen door het in stilte te ondergaan.

Ze denkt even dat ze zweeft tijdens het orgasme, maar het zijn de handen van Tjerk die haar optillen.

Haar hart slaat over als hij haar plotseling laat vallen. “Klaar nu, Esmée.” Even denkt ze dat het een vraag is, maar ze komt er direct achter dat dat niet het geval is.

19.

Het was niet van grote hoogte dat ze viel, maar wel voldoende om het moment direct na het orgasme heel anders te ervaren.

Onwennig staat ze op, geen idee waarom, ook geen idee wat hij van haar wil.

“Ik ben klaar voor alles wat je met mij gaat doen, Tjerk, meester?”

“Ook het negeren, Esmée?”

“Hoezo negeren? Waarom zou je mij negeren? Je mag alles met me doen, ik ben er klaar voor, verwen me of pijnig me, wat je er ook onder verstaat. Ik wil zien hoever ik ga, hoever ik jou toelaat. Tot nu toe verras ik mezelf, zeker ook in zo een korte tijd. Wordt het niet tijd dat we… dat jij je laat zien? Of wil je dat ik ‘u’ zeg?”

“Misschien wil ik wel dat het hier stil is, er geen geluid de ruimte in geslingerd wordt, dat jij stil bent Esmée, gewoon je mond houden.” “Daar is een gag toch voor?”, zegt ze bijdehand. “Alles hier is overal voor, maar als jij een gag nodig hebt om te zwijgen, heb jij me dan alleen nodig om deze te plaatsen, om je vast te maken aan welk willekeurig meubelstuk of wat dan ook in deze ruimte?”

“Een beetje wel ja, of begrijp ik het verkeerd dan, uit je woorden op te merken?”

Tjerk zwijgt en vraagt zich af of dit nog wel leuk is. Eerst smeekt ze hem om alles te doen met haar, dan zegt ze dat hij alles kan doen met haar. Alles? Nadat ze elkaar nog maar zo kort kennen?

“Alles, Esmée? Dat is misschien voor vandaag iets te veel van het goede?”

Tjerk loopt naar de wand en drukt op een knop. Er komt een horizontale stang naar beneden met aan de uiteinden roodleren polsboeien. Het zakken stopt als de stang op schouderhoogte van haar is. Met het grootste gemak zet hij haar polsen vast in de boeien. Weer drukt hij op een knop en de stang blijft net boven haar hoofd hangen. De armen behoorlijk gespreid, de voeten nog net op de grond. Ze glimt. Eindelijk in een van de posities waarvan ze zo vaak heeft gedroomd. Tjerk doet haar eveneens roodleren enkelboeien om.

“Wil je mijn haar achter mijn oren doen, zodat ik goed kan zien wat je gaat doen?” Hij kijkt haar aan en schudt alleen maar het hoofd. Daarna maakt hij eerst een kleine spreidstang vast aan haar enkels. Vervolgens draait hij haar anderhalve keer rond en als haar rug voor hem is, doet hij een ruimzittende stoffen kap over haar hoofd die niet verder reikt dan haar neus.

Hij begint haar lichaam te strelen, wat al snel een instemmend geluid oplevert. Haar huid strelen, haar warm maken. Tussendoor legt hij nog een ketting met brede schakels om haar nek, met de uiteinden over haar borsten. De ketting voelt koud aan, wat ze ook heel duidelijk laat merken.

Als zijn handen iets ruiger met haar billen spelen, vraagt ze of de kap af mag. Zonder aarzeling pakt hij de kap weg.

“Ogen dicht en dicht houden.”

Zachtjes slaat hij op haar billen. Hoorbaar geniet ze, ook als het slaan iets harder gaat en haar huid rood kleurt. Hij mindert even later.

“Niet stoppen Tjerk, niet stoppen. Alsjeblieft, doe me ongelooflijk veel pijn, ik wil me dit voor altijd kunnen herinneren… voor altijd!”

“Hoever ga jij Esmée, hoever ga je met vragen, opdrachten geven? Je zult je deze avond zeker herinneren.” Zijn handen glijden over de zijkanten van haar lichaam.

Ze wil niets liever dan dat deze handen elk plekje van haar huid laten kennismaken met pijn, ook de uitdaging hoeveel ze aankan.

“Toch een gag, Tjerk?”

“Blijf je doorgaan?”, zegt hij, nu voor haar staand, vlak voor haar gezicht. “Handen om de stang!” Op het moment dat zij dat doet, pakt hij de afstandsbediening en wordt ze dertig centimeter omhooggetrokken. Weer een kap over haar hoofd, deze lijkt langer, is het ook. Het enige wat zij nog kan zien, is een stukje van de vloer.

Tjerk geeft haar een flinke zijwaartse zet. Ze slingert behoorlijk heen en weer, schudt sterk haar hoofd en ondanks de spreidstang schopt ze met beide benen in de richting waar ze Tjerk vermoedt.

20.

Tjerk wacht tot ze helemaal stil hangt, haar handen nog steeds geklemd om de stang. Ze is sterk, houdt vol… maar het besef dat hij beslist hoe en wat, begint langzaam maar zeker door te dringen. Hij haalt de kap van haar hoofd en ziet een licht bezweet gezicht, haar dat aan het gezicht kleeft, mascara die doorgelopen is, ogen die meer dan ooit verlangend kijken en tegelijk smeken ze hem zonder woorden.

Tjerk verandert van gedachten. “Geen gag Esmée, ik wil je horen. En je haren uit je gezicht vegen, nee… Laat het genoegen aan mijn kant om jou te zien zoals je jezelf wilt zien… de pijn ervaren, welke ook… en de spiegel zal je daarna confronteren met wie je bent. Kun je dat aan, Esmée…? Je bent vrij om los te laten en je op te knappen. We drinken nog wat en dan blijf je voor de gezelligheid of ga je.”

Hij laat haar zakken tot haar voeten op de grond staan. Ze houdt de stang nog steeds vast. De spreidstang maakt hij los. “Het moment dat ik je polsen vastpak, luidt in dat ik je accepteer als sub, misschien wel als slavin.”

Ze sluit haar ogen en zegt zonder geluid te maken: ‘Alsjeblieft, alstublieft.’ Hij haalt haar polsen uit de boeien en laat haar armen langs haar lichaam rusten. Na een kus in haar nek maakt hij de enkelboeien los en pakt hij haar polsen vast. Dan veegt hij met zijn rechtervoet haar voeten van de grond en valt ze op haar billen. De polsen houdt hij nu met één hand ver boven haar hoofd vast.

Hier heeft ze op gewacht: niet weerloos, niet machteloos, maar iemand die haar geeft waar ze naar verlangt zonder dat ze weet wat haar te wachten staat. Juist die spanning zocht ze en die is hier, bij deze man met wie ze ook kan ontspannen en lachen, die haar laat gaan en op het goede moment laat zien waar zij moet laten zien dat ze met hem meegaat… dat was bij het stilhangen. Pas als zij is waar ze wil zijn, laat hij zich gelden. Nu gaat ze met hem mee en ze weet dat de komende minuten, misschien wel uren voor haar zijn, om haar.

Een hand onder haar kin terwijl hij achter haar staat. Alsof hij haar op wil tillen, haar armen nog gestrekt omhoog, zijn greep om haar polsen is stevig.

Alsof ze aan het bidden is, prevelt ze onhoorbaar: ‘Grijp me, sla me, pak me overal beet, smijt me in een hoek, alstublieft, dit is het moment dat ik nooit meer wil vergeten.’ Haar lippen trillen als ze bedenkt dat ze straks volkomen uitgeput in zijn armen kan hangen, terwijl hij haar keihard neemt en hij haar daarna met zijn vingers met liefde verwent.

Ze voelt hoe zijn duim bezit neemt van haar mond. Hoewel haar tong en lippen alert zijn, beweegt ze deze niet. Niets voor niets… Tjerk mag gerust het onderste uit de kan halen bij zichzelf. Onzeker zal ze hem niet maken, maar zich gedragen als een lam dat naar de slachtbank gaat is zeker niet iets wat bij haar past. Hij zal haar ook leren kennen.

Met een kleine beet en door de boven- en onderkaak te laten bewegen, laat ze merken dat ze leeft. De beet wordt steviger, het moment dat hij haar optilt door de duim omhoog te halen. Loslaten is niet aan de orde. Pas als hij haar polsen loslaat en ze weer op eigen voeten staat, laat ze de duim los. Drie klappen op haar wangen zijn het antwoord. Maar dat niet alleen, hij tilt haar op, loopt naar de muur en houdt haar ertegenaan. Ze zakt naar beneden, voelt de muur schuren tegen haar rug. Dat hij ruw haar haar wegveegt, is alleen maar om haar te kussen terwijl zijn handen haar borsten vasthouden. Duimen strelen haar tepels. Dan zegt hij: “Klaar voor de flogger, Es”, dat hij uitspreekt als ‘s’.

Ze buigt iets naar hem toe en kust nu hem. “En of Tjerk, mijn huid brandt van verlangen”, antwoordt ze, hemels blij dat hij het niet vroeg maar gewoon zei.

21.

Ze richt zich op. Waardig wil ze afstevenen op de ontmoeting met de flogger die nu in zijn hand gewogen wordt. Esmée kamt met haar vingers haar bezwete lokken naar achteren, gaat licht over haar wenkbrauwen heen en veegt haar mond schoon.

“Stap naar voren s, zodat ik om je heen kan lopen.” Uiteraard doet ze het, de gedachte waarom hij haar niet laat omdraaien op een gegeven moment komt direct op.

Tjerk streelt haar lichaam heel licht met de flogger tot ze er bijna ongeduldig van wordt. “Ontspan en beheers je verlangen.”

“Je… u gaat ver hè, heel ver. Die flogger wordt pas juist gebruikt als ik er klaar voor ben in uw ogen.” Esmée klinkt fanatiek.

“‘Juist gebruik van de flogger’? Is daar een regel voor, wat juist gebruik van de flogger is? Als ik deze op de grond leg is het ook juist gebruik, je er nu mee strelen kan je ook als een gunst zien. Ik ga je echt niet zomaar slaan, s. Wat is daar leuk aan? Je vraagt om iets en je krijgt het… is dat niet heel erg simpel? Reken maar dat je krijgt wat je toekomt… en je hebt mij voor je staan, omdat jij dat wilt… klaar voor de flogger. Ik vroeg het niet, s.”

“Daar ben ik ook heel blij mee.” Ze kijkt naar de grond als ze dit uitspreekt.

“Meer zei ik ook niet… Klaar voor de flogger, hoe ik deze gebruik is aan mij. Of wil je mij instructies geven en wisselen we om, zodat jij het hier bepaalt? Het enige wat jij bepaalt is dat ik voor je mag staan en ik je wel gebruik, maar niet misbruik.”

“En als ik je vraag om mij te verkrachten… Tjerk… verkrachten!”

“Hooguit zal ik je dan het idee geven dat je verkracht wordt, de sfeer zo maken dat het lijkt alsof. Maar s… waar wil je helemaal heen, geniet van het moment. En wil je ooit je fantasieën werkelijk beleven, wie zegt dat juist wij zover komen? Het ongeduld dat je nu toont, je maakt al zo veel grote stappen richting bijvoorbeeld verkrachten. Ik zal je misschien nemen op een wijze dat je denkt dat je weerloos bent… dat je het denkt, dat je weerloos bent.”

Tjerk zwijgt even, Esmée kijkt hem aan. Hoe rustiger Tjerk lijkt, hoe meer ze wil weten wat er gaat gebeuren.

“Ben je bang Esmée, of is je verlangen zo groot dat je alles in één keer wil, de gelegenheid maximaal benutten?”

Ze voelt zich betrapt. Dat laatste is zeker waar. Het eerste deels, ook omdat ze, nu het zich werkelijk afspeelt, merkt dat ze bang is voor haar eigen reactie. Niet echt bang, maar het voelt wat moerassig aan, denkt ze, naarstig op zoek naar een antwoord.

“Tjerk, ik merk dat ik al bij de finish wil zijn, maar vergeet te starten. Ik zie alleen maar horden die ík wil nemen.”

Hij legt de flogger over haar linkerschouder, de smalle stroken hangen over haar borst. Vervolgens kust hij haar op beide wangen, pakt haar hoofd beet en kust haar op de ogen. “Esmée… je huid brandt van verlangen, zei je net. Waarom je huid negeren en al je gedachten voorrang geven?”

Bijna ongemerkt doet Tjerk een stap naar achteren en sluit zijn ogen. Het duurt zeker vijf minuten, dan zegt ze: “Meester, mag ik de flogger aan u geven?”

22.

Tjerk houdt even stil. Zij maakt direct gebruik van de stilte. “Mag ik je eigenlijk wel ‘meester’ noemen, Tjerk? Het voelt fijn en ik zou niet weten welke aanspreektitel meer zou weergeven wat ik voel nu.”

“Noem me zoals je wilt… de toon is belangrijker dan de naam. Je mag mij zeker ook ‘meester’ noemen. De wijze waarop je het woord uitsprak, doet me goed.”

Hij houdt zijn hand op en de flogger wisselt van eigenaar. Alsof ze haar lot in zijn handen legt. Ze wil de flogger voelen, weten wat hij ermee doet, dat ‘harder’ harder kan. Hoeveel slagen ze kan hebben. Eens las ze dat je ook kunt, mag of moet meetellen. Ze schat in dat Tjerk dit nooit zal vragen en er al helemaal geen opdracht toe geeft.

“Buig voorover, s.” Er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Nog maar heel even en dan voel ik mijn huid tintelen, denkt ze. Zijn hand legt hij op haar onderrug en hij begint haar te strelen. De billen kneedt hij deels en af en toe glijdt een hand tussen haar billen, zonder ook maar iets in de richting van het aanraken van haar schaamlippen.

“De flogger?” Esmée kan het niet laten. ‘Hoelang moet ik nog wachten?’ Deze zin spreekt ze niet uit.

“Staan, benen en armen spreiden, handpalmen naar mij toe draaien.” Esmée staat klaar. “Verder draaien… ja, zo…”

De volgende minuten merkt ze het verschil tussen amper aanraken en min of meer lieve strelingen, met soms een wat hardere aanraking. Ze vergeet dat ze harde klappen wil, ofwel meteen wil voelen wat mogelijk is, wat ze aankan.

Het romantische beeld dat ze strompelend de ruimte verlaat, maakt plaats voor iets wat lijkt op een oefening in geduld. Zonder woorden gaat ze met hem mee. Ook als de flogger haar schaamlippen streelt. Eénmaal haalt hij uit. Ze krimpt ineen en vloekt, had dit ook niet verwacht.

“Weet dat dit slechts een tedere kus is vergeleken met wat je te wachten staat als je mij ‘meester’ blijft noemen.”

Meteen pakt ze het zwaard weer op. “Je ontkomt er niet aan dat ik je ‘meester’ blijf noemen… Trouwens, ik heb liever een tong daar dan een tedere kus van jouw lippen, mijn reactie op de klap was meer de schrik dan dat ik het pijnlijk vond.”

“Zijn we op weg naar de vijftiende snaar zoals je deze eerder noemde, Esmée? Het stuk zeep niet van toepassing… zo een sub ben je niet, jouw woorden.”

Ze knikt. “Je luistert wel naar me, fijn. Maar hoe kan ik luisteren naar jou als je niet veel zegt? Ik heb het gevoel dat ik een beetje zwem, het gaat ook zo langzaam.”

“Om in jouw termen te spreken: we zijn nog aan het watertrappelen, op de plek blijven en in het moment zijn, dat lukt je nog niet echt. Je bent al onderweg naar de volgende horde, al weet je niet eens hoe hoog deze is… Misschien is deze wel onmogelijk voor je om te nemen, Esmée… s…”

Nu raakt hij haar. Ze wil geen beperking voelen, gewoon krijgen waar ze naar verlangt en lang wachten is niet iets wat tot haar beste eigenschappen behoort.

“Hoezo ‘onmogelijk’? Wil je nu al van me af door te dreigen dat ik iets niet kan?”

Tjerk loopt om haar heen. Ze staat nog in dezelfde houding, al zijn haar handpalmen weer naar beneden gedraaid. “Luister… als ik je ‘s’ wil blijven noemen, dan gaat nu het geluid uit.” Hij draait haar beide handen weer in de positie die hij eerder aangaf.

“Niets wil ik meer horen, hooguit een kreet, dus je zwijgt… Kan je dat aan, gewoon je mond houden? Laat mij je stemmen, de uitdrukking op je gezicht vertelt mij meer dan genoeg… en ik vind de tranen die onder de vijftiende snaar liggen te wachten, Esmée… s?”

Met bijna dichtgeknepen ogen kijkt ze hem aan, bijt op haar lippen en knikt. Ze merkt hoe dicht Tjerk bij haar is, ze voelt hem in elke vezel van haar lichaam. Ook letterlijk. Hij kust haar op het voorhoofd, pakt haar kin, drukt zijn lippen op haar lippen.

Zijn ogen kunnen bijna niet dichter bij haar ogen komen als hij begint te fluisteren: “Je gaat eraan, gewoon dat, s.”

‘Gewoon dat’… deze woorden zorgen voor een ongekende reactie in haar lichaam.

Tjerk bereikt haar grondtoon… maar Esmée is zeker niet in mineurstemming.

23.

“Ik wil ondergaan Tjerk, geef me wat je wil en neem wat je…” Esmée haar toon is heel anders. Hij houdt haar stevig vast, ze drukt haar hoofd tegen zijn borst.

Slechts een aantal uren verder. Samen schrijvend aan een verhaal, heeft hij haar vertrouwen gewonnen. Ze wil hem ervaren, zien en voelen wie hij is als hij haar meeneemt.

Ze kijkt hem aan, deze man mag haar onderdompelen in een sfeer waar ze zo vaak van heeft gedroomd en nu staat het te gebeuren. Als ze zijn ogen vangt, kan ze een uitdagende glimlach niet onderdrukken. Een veelzeggende knipoog en een kus geven het antwoord.

Wordt vervolgd